Written by Uchiral...2007

Өөдөөс минь ширтэн зогсох энэ залууг би сайн мэднэ.24 жил надтай цуг уйлж дуулж,
жаргаж зовж,хамаг бүхнийг маань хамтдаа хуваалцан адармаатай амьдрал-
ыг алхам ч холдохгүйгээр цуг туулсан энэ хүн...Харин яагаад ч юм сүүлийн хэдэн
жилүүдэд би түүнээс залхаж,тэр ч байтугай бүр үзэн ядаад ч байх шиг боллоо.Огтхон
ч хайрлахыг хүсэхгүйгээр барахгүй бүр тэвчээр минь барагдаж,мунхагийн ч гэхүү,эс
бөгөөс аргаа ядсан тэнэгэрхэлээс гэхүү алах гэж хэд хэдэн удаа дайрсан ч тохиолдол
бий.Мань хүн гэтэл яасан гээч,уурлаж айх нь бүү хэл өчүүхэн ...

Шөнө унтаж чадсангүй ээ,толгойд элдэвийн бодол эргэлдэж,ямар нэг зүйлээс
айгаад ч байгаа юм шиг.Ирээдүйгээсээ,хойшдийн амьдралаасаа.Гэхдээ хүнд заяасан мэдрэмжүүд дотроос явж явж хамгийн агуу,амьдралд урин дуудсан мэдрэмж бол яалтчгүй Итгэл найдвар,амьдралд дурлах дурлал юм шиг.Өөрийгөө би сэтгэлийн тэнхээтэй,хат суусан нэгэн гэж хэлэхгүй ч өнгөрсөн цаг мөчүүдэд учирсан хар дарсан зүүд шиг тэр бэрхшээл зовлонг яаж давж гарж байсан юм болоо?гэж гайхдаг юм. Шинэ өдөр,шинэ өглөө эхэллээ...Нар мандаж,урьд өдөрүүдэд барайгаад байсан өнөөх сүрх...

Заримдаа энэ амьдрал утга учираа алдаад,залхмаар уйтгартай болчих юм даа.
Би гэдэг хүн ер нь тэгээд ойрдоо нэг л бишээ.Толгойд өөдтэй юм бүр огтхон ч
бодогдохгүй юм гээч.Гуниад л,гутраад л.Хичнээн өөрийгөө захирах гээд болж
өгдөггүй ээ,хусмаа чамалсан нусгай жаал шиг унжийгаад,шалчийгаад хэрэг
алга.Юундаа ингэж өөрөө өөрийгөө шийтгээд байгаа юм бүү мэд.Гэхдээ нохой
чинь бас удаан ингэж явахгүй гэдэгээ мэдээд байх шиг байгаан,дотор бас нэг
найдварийн оч хүжийн гал шиг муухан гялалзмар ч болж байх шиг.Би гэдэг хүн
дэндүү гутранги ...